به گزارش تابناک کرمان، دره‌ای از کوه‌های لاله‌زار هستم، دره‌ای که به‌واسطه‌ی داشتن آب‌وهوای فوق‌العاده خوب، سرسبزی ویژه، ریزشهای جوی به‌صورت برف که گاهاً تا تابستانها دوام دارد، زه آبهای ناشی از ذوب برف‌ها و یخچالها که از اطرافم به راه می‌افتند، پس از یکی شدن، آبی پایه و دائمی را تولید می‌کنند که به کار کشاورزان اهالی لاله‌زار می‌رسد. زمان به این ترتیب می‌گذشت تا اینکه متوجه شدم صحبت از انتقال آب و ساختمان کانال بتنی و این حرف‌ها هست. از پیچیدگی‌های خودم به خوبی آگاه بودم، فکر می‌کردم که مسیر انتقال آب را چگونه انتخاب می‌نمایند. شروع کردند و مسیری را برای میانبر زدن ازم شناسایی و نقشه‌برداری نمودند که جنس لایه‌های به ظاهر سنگیم متفاوت و برای زیرسازی کانال تمهیدات خاصی را می‌طلبیدند. پس از تعیین پیمانکار کار اجرایی شروع شد، مسیری را خیلی سطحی صاف و بر روی آن قالب‌بندی و بتن‌ریزی نمودند. خیلی متأسف می‌شدم که چطور افرادی که تحت عنوان مهندس از ماهیت من باخبر نیستند، اینطور دستور کار بتن‌ریزی و کانال‌سازی می‌دهند که انگار من بایستی با ساز آنها خودم را تنظیم نمایم. بی‌خبر از اینکه کور خوانده‌اند برای اجرای هر طرحی بایستی خودشان را باشیب و فرازهای من هماهنگ نمایند. خلاصه کلام کانالی ساختند و با به‌به و چه‌چه راه‌اندازی نمودند، مراسم افتتاح گذاشتند و این قبیل از خودمتشکرشدنها به بارندگی و سرمای مستمر زمستان رسیدیم، از آنجا که پی کانال فاقد تحمل باربری یکنواخت در سرتاسر مسیر بود، نشست‌های نامتجانس کانال منجر به ایجاد ترک و شکاف‌های طولی و عرضی در سرتاسر کانال و به عبارتی غیرقابل استفاده شدن کانال بتنی گردید. تازه مهندسین و متفکرین طراح و پیمانکار متوجه شدند که مسئله را شوخی گرفته‌اند، به فکر بازسازی و تعمیران افتادند که آنهم زمانش گذشته بود. با خود گفتم چطور ممکن است که در این استان کویری که مسئله آب بسیار حائز اهمیت است برای انتقال آب وزارتخانه مقتدر نیرو و یا شرکت سهامی آب منطقه‌ای استان کرمان اینقدر بی‌تفاوت هستند و کارها را به دست افرادی که کفایت کاری ندارد می‌دهند که اصلاً احساس مسئولیت نمی‌نمایند.
انتهای پیام/حسن اشرف‌گنجویی