متن این یادداشت که به صورت اختصاصی در اختیار خبرنگار ما قر،ار گرفته، به شرح زیر است:
پس از انجام عملیات منافقین علیه نظام جمهوری اسلامی ایران با عنوان فروغ جاویدان با همکاری ارتش صدام در سال ۱۳۶۷ که با عملیات ارتش جمهوری اسلامی ایران با عنوان مرصاد مواجه و به شکست انجامید، مشخص گردید که بخشی از منافقین از داخل زندان ها با عملیات هماهنگ بودند تا پس از اشغال هر شهر به نیروهای منافقین بپیوندند و در نهایت در حمله به تهران شرکت کنند که قبل از آغاز عملیات تلاش کردند تا هم طیفان خود را برای آن آماده نمایند.
«براساس تقسیمات انجام شده، ۴۸ ساعته به تهران خواهیم رسید… از پایگاه نوژه هم ترسی نداشته باشید؛ هر ۳ ساعت به ۳ ساعت دستور میدهم هواپیماهای عراقی بیایند و آنجا را بمباران کنند. پایگاه هوایی تبریز را هم با هواپیما هر سه ساعت به سه ساعت مورد هدف قرار خواهیم داد… از طرفی درب زندانها که باز شود آنها هم با ما هستند و با ما همراهی خواهند کرد. نیروهای زندان بالقوه با ما هستند.»
که این شرایط موجب شد تا براساس نظر شخص حضرت امام خمینی(ره)، پرونده این افراد مجدداً بررسی گردد تا در صورت وجود رابطه با عملیات مزبور، به عنوان محارب مجازات شوند چرا که ایشان حتی در فرصتی که نظام به ایشان داده بود هم دست از خیانت بر نداشتند و ثابت شد اگر فرصت دیگری نیز به ایشان داده میشد چه بسا این بار ضربهای دیگر به نظام، کشور و مردم وارد میکردند.
اما اعدام منافقین از نظر افرادی مانند آیت الله منتظری که منافقین در بیت او نفوذ کرده بودند و امیرارجمند، سخنگوی موسوی، مورد اعتراض قرار گرفت و حال این که جنایات منافقین در مبارزه مسلحانه با نظام، همکاری با صدام در جنگ تحمیلی و چند هزار ترور علیه مسئولان و مردم عادی، جای دفاع نداشت، خصوصاً این که اعدام منافقین به دلیل ادامه همکاری زندانیان با سازمان منافقین در محاربه با نظام اسلامی و مسلمین کاملا منطقی و البته شرعی بود.